تصور نمی کنم امشب خواب داشته باشم. خواب داشته باشم و در خواب نبینم پینه های دستان کهنه مردی که زیر خروارها دفن شده است. بخوابم و نشنوم صدای دختر بچه هایی که زجه می زنند. بخوابم و دردنکشم از شنیدن ناله های وا مادرا...

دیار فایز امشب آرامش عجیبی دارد و مردمانش بدون داشتن دیوان یارشان از بهر می خوانند دوبیتی، زیر سقف خدا. یقین می کنم کوه هم نتوانست زیر بار این مصیبت قد خم نکند و خیره شدن به چشمان خیلی ها برایش سخت بود که آرام فرو ریخت و دم بر نیاورد.

زلزله ... زل زد به چشمان مردمی که زل زده به چشمان خدا بودند و داستان، داستان هیچ پیراهن و هیچ بویی نبود و تنها چند قدمی خدا بود که زمین بی هویت شد.

آنجا حالا مردمی دارد که مصیبت دیده اند. داغ دیده اند و داستانشان، داستان هیچ یعقوب و ذلیخایی نیست که روایتش بی پروا باشد.

داد باید بزنم که پیراهن عزایم را آماده کنند تا داستان نویس شوم و روایت کنم داستانی که آغازش بی نهایت بی مقدمه است. راوی خوبی اگر نبودم خرده نگیرید، چرا که امشب سوز بی امانم کرده است و اشک اگر نبود سوز دلم خاموشی نداشت.

خیال کشتن من داشت جانان

کدامین سنگدل کردش پشیمان

ندانست عید فایز آن زمانست

که گردد در منای دوست قربان